-30.YIL-

2 Ocak 1995 tarihinde stajyer hakim olarak başladığım meslek hayatımda bugün itibariyle 30. yılımı tamamlamış bulunmaktayım.

Bu 30 yılda o kadar çok şey yaşadım ki;

Zorluk, Mutluluk, acı, gurur, hüzün, hayal kırıklığı, yorgunluk, tecrübe, sevinç, gurbet, hasret, keder…

53 yıllık ömrümde 13 farklı şehirde en az bir yıl ve üzeri süreyle yaşadım. Her yaşadığım yerden kendime bir şeyler katmaya, oradaki insanlarla, kültürlerle özdeşleşmeye çalıştım. Konya’da kaşık havası, Çamlıhemşin’de Hemşin Horonu, Datça’da Kerimoğlu Zeybeği, Zile’de Tokat Halayı, Van’da Şemmame, Balıkesir’de Harmandalı, Trabzon’da Horon olduk. Çalıştığımız her yerde çıkar ilişkisine dayanmayan samimi ve güzel dostluklar kurduk. Üç evladımızı 4 farklı şehirde ailemizin bir parçası olarak gördüğümüz 7 yardımcı ablamızla yetiştirdik. Her birine emekleri, sevgileri ve katkıları için çok teşekkür ederiz.

Hayatım hep benim ve ailemin belirlediği hedeflere ulaşma peşinde ve çabasında geçti. 

İlkokula 5 yaşında başladım. 10 yaşında ortaokul öğrencisi, 13 yaşında Lise öğrencisiydim. O zaman çok farkında olamasam da akranlarımdan bir yaş, hatta iki yaş küçük olmanın zorluklarını yaşıyordum. Lise döneminde “Hele bir üniversiteye gireyim” gerisi kolay düşüncesindeydim. 16 yaşında Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı bölümü öğrencisi oldum ve bir yıl bu fakültede eğitimime devam ettim. Tekrar girdiğim Üniversite sınavında puanım kırılmış olmasına rağmen idealim olan hukuk fakültesini kazandım. Ancak kazanmak değil bitirdiğimde her şey çok daha iyi olacak düşüncesiyle 21 yaşında Hukuk Fakültesini bitirdim ama başlı başına bu bir şey ifade etmiyordu. Bir meslek sahibi olmalıydım. Rahmetli babamın çok istediği kaymakamlık sınavını bütünlemeyle mezun olmam nedeniyle kaçırmıştım ve bunu babama çok çekinerek söyleyebildim. Bana çok kızacağını düşünürken “Oğlum, her şey nasip. Hakimlik sınavına hazırlan” dedi. Beni olgunlukla karşılamasından mutluluk duymuştum. Hem Ankara’da Avukatlık stajı yapıyor, hem de Hakimlik sınavına hazırlanıyordum. 1994 Ekim ayında avukatlık stajımı bitirdikten sonra aynı yıl girdiğim Hakimlik sınavını da kazandığımı yıl sonuna doğru öğrendim. Netice itibariyle 2 0cak 1995’te başladığım Hakimlik stajımı tamamlayarak 30 Ekim 1997’de Ayrancı Hakimi olarak göreve başladım.

Artık hedeflerime ulaşmıştım. Bundan sonra ne hedefleyip o hedefe ulaşmak için ne yapacaktım?  Staj döneminde terfi sistemine ilişkin yeterince bilgi sahibi değildim. Birlikte çalıştığımız ve onun ikinci görev yeri olan Erkan Savcım, mesleki terfilerimizin çıkardığımız iş oranı ve aldığımız notlara göre olacağını anlattı. Bir açıdan sevinmiştim. Artık yeni hedeflerim olacak ve o hedeflere ulaşmaya çalışacaktım.

İlk görev yerim Ayrancı’da müstakil mahkeme olan Sulh Ceza mahkemesindeki dosyalarımı bir ara tamamen sıfırladım.

İkinci görev yerim olan Çamlıhemşin’den ayrılırken müstemir yetki ile baktığım Asliye Ceza ve kadastrodaki derdestim 3, Sulh Hukuk sıfırdı.

Datça’da 350 ile aldığım Asliye Ceza mahkemesi derdestini, ayrılırken 130’a düşürmüştüm.

2006’da başladığım Zile Ağır Ceza Mahkemesindeki derdesti 110’dan 60 dosyaya düşürdük

Van 2 Ağır Ceza’da 6 ayda 450, 9 ayda 600 karar verdik. 450 derdesti 220 dosyaya düşürdük. 

Balıkesir 1. Ağır Ceza’da 2014’de  83,  2015’te 56 ve 2016’da 43 (18’i yakalamalı) yıl sonu dosya devrederek Bu üç yılda 1. Bölge Ağır Ceza mahkemeleri arasında Uyap istatistiklerine göre en yüksek iş oranı çıkarma kategorisinde Türkiye birincisi olduk.

Trabzon BAM’ın ilk kararını verdik. Üç yıl süre ile Türkiye’nin en çok suç tipine bakan dairesi olarak çalıştık. 

Çalışmanın, özverinin mesleki gelecek açısından en az göz önüne alınan husus olduğunu bilsem de “en doğru kararı en kısa sürede vermek” idealimden hiçbir zaman uzaklaşmadım. Çünkü her dosyanın bizden adalet bekleyen tarafları var ve bizler de bu taraflara bekledikleri adaleti en kısa zamanda ve en doğru şekilde vermek üzere maaş alıyoruz. Aldığımız maaşı hak etmek, çocuklarımıza “helal lokma” yedirmek adına elimizden gelen gayreti göstermek durumundayız.

Mesleki hayatım süresince görev yaptığım yerdeki insanlarla, samimi, arkasında başka amaç gütmeyen, düzeyli ve mesafeli ilişkiler kurmaya gayret gösterdim. Kişisel ilişkileri mesleğime yansıtmamaya büyük özen gösterdim. 30 yıllık meslek hayatımda kimseye en ufak bir minnet duyacak ilişki içinde olmadım. Her zaman kimin davası olursa olsun dosyadaki kanıt durumuna göre karar verebilmenin rahatlığını hissettim.

8 yıl Ağır Ceza Mahkemesi Başkanlığı yaptığım Balıkesir’den ayrılırken açık cezaevindeki mahkumlarla da vedalaşmaya ve helalleşmeye gittim. Giderken doğrusu bir yandan da tedirginlik hissediyordum. Çünkü birçok mahkümun, cezasını benim başkanlığını yaptığım mahkemeden aldıklarını da biliyordum. İnsanların bir kısmı kendisi suç işlediğini bilse de her zaman suçsuz olduğunu ve iftiraya uğradığını mahkumiyeti kesinleşse bile iddia etmekte. Açık cezaevinde mahkumlar avluda toplanmıştı. Birçoğu beni tanıyor veya biliyordu. Ben “Birçoğunuzun yargılamasını biz yaptık ve en doğru kararı verdiğimiz düşüncesiyle mahkümiyet kararı verdik. Hakkınızı helal edin” dediğimde mahkumların bir ağızdan söylediği “Helal Olsun” sözü beni mutlu etti. Mahkumlarla vedalaştım ve Balıkesir’den huzur içinde ayrıldım. Birçok hafta sonunu adliyede çalışarak geçirmiş, eşim ve çocuklarım ile çok az birlikte akşam yemeği yemiş olsam da bu helalleşme benim yorgunluğumu alıp götürmüştü.

Artık emekliliği hak etmiş bir hakim olarak dosyanın adalet bekleyen taraflarına yine” en kısa sürede, en doğru kararı verme” prensibiyle ve aynı mesleki heyecanla çalışmaya devam. Heyecanımı kaybettiğimde ise artık tamam!

Tüm dostlarıma selam olsun.